Het lijkt me goed om voor mezelf vast te stellen en op te schrijven wat ik nou precies wil vertellen in mijn eindfilm en waarom. Dit om een richting aan te geven, keuzes te maken en te schrappen.
Ik wil laten zien dat realiteit en fantasie in elkaar overlopen en niemand kan zeggen: 'dit is echt en dit niet', omdat niemand het weet. Kinderen zien de wereld misschien wel beter dan wij volwassenen, maar in een maatschappij als de onze is er bijna geen ruimte voor iets wat in onze beleving "niet echt" is en worden kinderen vaak al snel oogkleppen opgezet.
Zoals ik in mijn scriptie zeg, beredenerend vanuit het kind:
Ons huis zit vol zwarte plekken. Elke hoek, kast, spleet, gat of kier, elke slecht verlichte ruimte heeft ze. Bijna niemand weet wat die plekken echt zijn. Maar ik wel. Ze suggereren dat de ruimte ophoudt, maar stiekem verbergen ze doorgangen, zoals de put in de tuin. Iedereen loopt erlangs, zonder ze te begrijpen. Hun ogen vullen de zwarte plekken in, maken er hoeken van, of doodlopende muurtjes. Maar dat is niet wat ze zijn.
Ik wil laten zien wat ik als kind zag en soms nog steeds zie. Ik wil mensen het gevoel geven even (al is het maar héél even) in die wereld te zijn. Ze voor een moment losrukken uit de bekende veiligheid van alledag en ze motiveren dat wat zij zien (of als kind zagen) dat niet in het beeld van de maatschappij past, vooral niet aan de kant te smijten, maar als iets kostbaars te zien.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten